Dziennik czasu wojny. Wakacje 2023

1 lipca, sobota

Poważny człowiek oznajmił mi na poważnie, że rząd brytyjski zamienia funta elektroniką, którą każdy obywatel będzie musiał wydać w ciągu dwóch miesięcy inaczej ją straci. Wyjątkiem będą szczepieni. Z powagą w głosie, bo szanuję tego człowieka odpowiedziałem, że to gówno prawda i spytałem o źródło informacji. Wiadomo sieć, czyli wnyk. Przypomniałem sobie sąsiadkę z dzieciństwa panią T. , która z powodu swojej nadpobudliwości miała zwyczaj rozpinać i zapinać guziki koszuli albo bluzki swojego interlokutora. Robiła to szybko i fachowo hipnotyzując jednocześnie słuchacza, tak że wszystko odbywało się w miarę sprawnie i bez gwałtu na strefach intymnych. Pamiętam jak po śmierci Anny Jantar wpadła do naszej małej kuchni ,, tylko na sekundę”, żeby wyszeptać w tajemnicy, że z tą śmiercią w katastrofie to nieprawda. Guzików użyczała chyba moja mama, bo scenę pamiętam z profilu. Pani T po chwili milczenia (suspens po klikbajcie) oświadczyła co następuje: Anna Jantar żyje!…Bardini porwał ją do meczetu w Istambule!!!

Był to pierwszy fake news w moim życiu. Aleksandra Bardiniego znałem tylko z telewizji, więc nie miałem, jak sprawdzić… I dlaczego do meczetu? Może harem zamknęli z powodu remanentu albo przerw w dostawie energii? U nas był to czas pierwszych kartek na cukier, ładnych, kolorowych jak pocztowy znaczek z Egiptu.

4 lipca, wtorek

Pociąg Batory, do Budapesztu a jakże. Jechałem nim wieki temu, właściwiej będzie napisać w poprzednim tysiącleciu. Był trzy razy wolniejszy, przekraczał ileś tam granic a w restauracyjnym nie było kontaktów do ładowania laptopów, których zresztą wtedy też nie było, więc nie ma się o co czepiać. Batory kończył na stacji Budapeszt Keleti teraz jedzie na Nyugati.

Przejechałem właśnie stację Nędza, poprzednio Buchenau a jeszcze wcześniej po śląsku Nyndza. Co im ta Nyndza przeszkadzała?

5 lipca

Budapeszt piękny jak wtedy, i wtedy, i jeszcze wtedy. Drałuję na piechotę do VI dzielnicy, bo szkoda widoków na taksówkę czy metro. W pokoju hotelowym obowiązkowo dziennik TV jak wtedy, i wtedy i jeszcze wtedy. Plac Oktogon, nie kojarzę i muszę sprawdzić wiadomo gdzie. Toż to November Ter !- numer siedem, czyli po węgiersku het, ale tego nigdy nie słyszałem.

Wygodnym pociągiem do Szeged, a potem autem do Serbii. Na granicy druty kolczaste, płoty i węgierski sprzęt do bicia demonstracji. Welcome in EU lub Bye Bye EU, jak kto woli.

6 lipca, poranek w Budapeszcie

Bezdomny na ławce otwiera wino korkociągiem. Dworzec Nyugati odnowiony, przeszkadzają tylko świeże deski pod stropem. Nie ma już parowozów, żeby je porządnie osmolić. Nie tak chyba Eiffel sobie to zamyślił. Czytam właśnie, że urodził się w Dijon, gdzie byłem dosłownie karteczkę, no może dwie przed i gdzie nie miałem jeszcze zielonego pojęcia, że urodził się tam Eifel, który zaprojektował dworzec, z którego będę o czym też jeszcze wtedy nie wiedziałem wyjeżdżać pociągiem Batory kilka kartek po.

Węgierski konduktor z wielkim brzuchem pozdrawia wszystkich na około z pasażerami włącznie. Dworzec  Nuygati dopisał swoją linijkę. Ma ich już tutaj kilka, całkiem dobrych, niektóre nie zostały nawet zapisane.

W ciągu jednego dnia odwiedziłem Belgrad i Budapeszt. I tu i tu nie ma rozsądnej alternatywy dla aktualnie rządzących Orbana oraz Vucića, którzy demokrację doprowadzili do perfekcji na własny użytek. U nas Kaczor Donald, czyli jednak wybór. Qwa-qwa-qwa.

Już w ojczyźnie. Nie musiałem patrzeć przez okno. Polski konduktor zażądał dowodów tożsamości. Nie wystarczyły mu tak jak jego węgierskim, słowackim czy czeskim kolegom bilety w telefonach. Dowodzik proszę, bumagę! Tu organa władzy państwowej są! Obcokrajowcy troszku zdziwieni. Pożondek muss zajn.

Wtorek, 11 lipca

Poranek polski, lipcowy i nie do podrobienia.

Małe dzieci boją się zasnąć, tak jak my. Na wieki. W rosyjskim BBC po raz kolejny wywiad z badaczami trupów. Dwadzieścia siedem tysięcy od początku wojny, dwadzieścia siedem tysięcy z imienia i nazwiska, potwierdzone grobem, wieńcem czy wypłatą. Portal Meduza naliczył około pięćdziesięciu tysięcy stosując metody naukowe, komputery i źródła otwarte. Porównano między innymi oficjalne dane rosyjskiego urzędu spadkowego z wojny i przed. Prawda musi leżeć gdzieś pośrodku. W grobie.

Doczytałem właśnie, że chorwaccy ustasze ćwiczyli we Włoszech razem z upowcami. To by tłumaczyło wspólną oryginalność bestialstwa obu formacji. Kiedy za granicą mówię o Wołyniu jedynie Serbowie mnie w pełni rozumieją. Tam i tam chodziło o to samo: zabić i przerazić, tak żeby reszta uciekła. Polacy z Wołynia, Serbowie z Chorwacji, Tutsi z Rwandy i(niestety).t.d.

Wieczorny dialog lipcowy, przez żywopłot podsłuchany. On dyrektor banku. Ona żona.

Głośno on:

-Kurwa, nic nie robisz tylko gotujesz i gotujesz. Kto to wszystko będzie wpierdalać!?

Cicho ona:

– Nie musisz jeść

Koniec dialogu.

I dlatego właśnie, cytując Kantora: nigdy Tu już nie powrócę. W Serbii dialog niemożliwy, nie że oni aniołki, ale na tym etapie prędzej w ruch poszedłby pistolet, nóż albo walizka.

Środa, 12 lipca

W białoruskim więzieniu zmarł Aleś Puszkin, artysta i bohater. Zmarł z nieznanych przyczyn. Zmarł, bo nie potrafił inaczej- powinni odnotować. Jak ten poeta z czechosłowackiego, komunistycznego więzienia, który pisał wiedząc, że każdy wers to karcer.

Piątek, 14 lipca

Ławrow udzielił wywiadu największej indonezyjskiej gazecie Kompas, z której redaktorem naczelnym miałem przyjemność kolacjować w Dżakarcie. Wszystko dzięki Panu Aleksowi, indonezyjskiemu attaché wojskowemu w Belgradzie, którego nazwisko znaczy tyle co w Polsce Kościuszko, każde miasto ma ulicę na cześć pradziadka Pana Aleksa, który walczył przeciwko Holendrom. Pan Aleks był wspaniałym, skromnym, niepozornym człowiekiem. Mało kto wiedział, że był oficerem wojsk specjalnych i wykonał ileś set skoków spadochronowych z jakiś niewiarygodnych podniebnych pułapów (przez wrodzony lęk wysokości nie drążyłem tematu).

Środa, 19 lipca

Bałtyk w deszczu i chmurach

Włodek w szpitalu

Dzisiaj operacja

Czwartek, 20 lipca

Włodek po operacji

Wszystko dobrze

Ulga

Wyszło słońce

I wiersz

Poranna prasówka w komputerze. Polskie wiadomości od dawna wiadomościami nie są. To tylko konstatacja stanu zastanego rzeczywistości opisywanej oraz stanu zastanego na rzeczywistość tę gapiących się rozdziawionych gąb. Tytuły uwodzą jak stara kurwa w deszcz albo Starski Łęcką w wagonie Wokulskiego. Po angielsku podobnie, choć w zależności od gustu, wiadomo publika. Rosyjskich od dawna, czyli wojnę nie czytam. Zaczekam na serbską Czarną Kronikę, czyli ichniejszy pitaval z codziennymi zapisami rozmów gangsterów kretynów, co uwierzyli szyfrowanej aplikacji skaj, a teraz nawzajem się dobijają. Świeża porcja po obiedzie.

Sobota. 22 lipca

Pianistę Polańskiego obejrzałem pierwszy raz (były następne) w Bangkoku na sali VIP, bo innej kino nie miało. Przed ekranem stało kilka rozkładanych foteli do spania i tylko ja jeden nie rozłożony z nogami jak trusia cupniętymi o podłogę, bo mi wstyd było inaczej ten film oglądać.

Rollercoaster dziecięciem będąc w ostródzkim kinie Świt widziałem. Trzeszczały drzwi, trzeszczały krzesła i głośniki, podłoga też trzeszczała a ja święcie byłem przekonany, że oto widzę film nowego formatu, trójwymiarowy z efektami specjalnymi o jakich czytałem (hmm w Dookoła świata…?), szczególnie jak wagoniki po torach w dół waliły. I tylko żal mi było, że nie w warszawskim kinie Relax to oglądam, bo tam to już perwersja technologiczna pełna musiała być i wymiar czwarty z piątym jak nic.

W Rosji aresztowali Girkina. W sumie to i Girkin mógł aresztować tych co go aresztowali, na jedno by wyszło. Strzelał w Bośni ostatniej wojny, w Ukrainie dowodził po aneksjach i to na poważnie. Ma na sumieniu zestrzelenie samolotu pasażerskiego z Amsterdamu do Kuala Lumpur. Ma też pewnie schowane gdzieś dowody, że nie tylko jego sumienie w tej zbrodni uczestniczyło. Skończy jak Arkan, który też za dużo o Milośeviću wiedział. We will see. Посмотрим.

Wtorek, 25 lipca

Pana zawód? Ja ,,Kandyduję” proszę pana. Łażę po świecie po świecie i się przyglądam. Do własnego ogródka jeszcze mi daleko.

Piątek, 28 lipca

Jak chandra to do Bacha. Odeszła Sinead O’Connor, piękna dziewczyna, która musiała wiele się wycierpieć. Zupełnie zapomniałem, że grała Matkę Boską w The Butcher Boy Neila Jordana. Jakiś rok czy dwa temu dowiedziałem się także, że adresatem lirycznym Nothing Compares  była jej matka a nie  jak całe życie myślałem jakiś facet.

Chyba zaczęła się ukraińska ofensywa. W Białorusi wagnerowcy. Ich ataki na Polskę czy Litwę będą prywatne, a więc nie spowodują uruchomienia artykułu piątego Nato. Ćwiczone w Syrii, teraz u nas. Chujowych czasów doczekaliśmy.

Wakacyjny Bałtyk w deszczu straszy i obrzydza. Szpetota plastikowych kramów przed na chybcika klejonymi noclegowniami  bez słońca w dzień ponury śmiało może z Kazikowym dworcem w Kutnie iść w konkury.

Uwielbiam to morze zimą i tak chyba powinno pozostać, po co psuć wspomnienia.

Czas najwyższy garści dać się wziąć. Dużo wokół, pominąć szkoda coś.

Sobota, 29 lipca

Rosyjski dziennik śp. Anny Politkowskiej, czyta się jak prequel znanej już nam dzisiaj historii. Dochodzenie Putina do jedynowładzy. Knajacki spryt plus know how z KGB i tysiące niewinnych ludzkich istnień. Zdjęcie autorki na okładce ładne, portretowe. Widać, że okulary mają bardzo grube szkła. Może dzięki nim Pani Anna nie dostrzegła zabójcy przy windzie i zmarła szybko po pierwszej kuli.

Niedziela, 30 lipca

Sny fabularne, jakość wykonania diamentowa. Obudziłem się (znalazłem) ostatniej nocy w taksówce marki Fiat 125 P pośrodku Jerozolimskich zaraz za Centralnym. Taryfiarz stanął sobie, gdzie popadło nie patrząc na znaki. Rozejrzałem się wokół. Pustka i kilka maluchów, trabantów oraz wartburgów w niej; kilku przechodniów, brud, szarość, czyli podróż w czasie! Od razu się zorientowałem, taki jestem spostrzegawczy.  Sprawdziłem kieszeń. Z nowymi złotówkami tu nie zaszaleję, ale dolary przydadzą się jak najbardziej, żeby tylko były drobne nominały, bo za kurs muszę zapłacić. Są, są jedynki z Washingtonem. Ulga, będzie jeszcze na oranżadę i śniadanie w mlecznym. Taki to był sen!

Jest w końcu Warszawa Warszawą, a nie Paryżem Północy albo Radomiem Zachodu, miłym miastem z nowoczesnym centrum na miarę średniej wielkości europejskiego państwa. Nic nadzwyczajnego, ale pamiętając o historii to bardzo wiele. Belgrad, z którym jestem życiowo związany, był bombardowany przez Niemców a potem Amerykanów, potem znowu przez Amerykanów-NATO, jednak nigdy nie był tak zniszczony jak Warszawa, stąd mimo eklektyzmu stylów odbudowywanych ruin zachował jaką taką spójność, której w naszej stolicy ciut mi brakuje. Ale jak może potwierdzić Marta mi się wszędzie podoba, także jak nic zakochałbym się w naszej stolicy gdybym tam tylko zamieszkał.

Chińczycy nie znoszą szanghajczyków, Wietnamczycy tych z Sajgonu, Anglicy wiadomo itd., itd.

Wszystko to subiektywne oczywiście, ale miastem z najniższym poziomem polskiego bezinteresownego chamstwa wydaje mi się być Wrocław. Może to przez ten Lwów co tam się przesiedlił?

Wtorek, 1 sierpnia

Poważne media twierdzą, że amerykański prezydent może rządzić zza krat w razie ,,niemca”. To kolejny wspólny z Chinami mianownik: po szkolnych masakrach ( w USA mordercami są głównie uczniowie-w Chinach dorośli) i śmiertelnie poważnym stosunku do pieniądza (w Chinach  do niedawna jeszcze dosłownie). Huang Guangyu prezes  Gome (takie Media Markt numer jeden tam) przez prawie dziesięć lat zarządzał firmą spod celi, gdzie znalazł się za kilka giełdowych przekrętów. Zbrodnia zbrodnią, kara karą ale Arbeit muss sein, innemi słowy nic nie zwalnia cię z obowiązków(i podatków), tylko śmierć. Albo i nie, taki Johnny Cash święcie był przekonany o wiecznym w piekle ogniem przypalaniu, torturze oczywistej jak słońce na niebie i nie była to jakaś wizja wielkiego artysty tylko pogląd powszechnie tam po kościołach dzielony.

Piątek, 4 sierpnia

Wadą małych problemów jest ich urojona wielkość. Po niespodziewanie łatwym rozwiązaniu pozostawiają satysfakcję niegodną własnych rozmiarów.

Niedziela, deszczowa niedziela

Pan Gadzała z Onetu o wojnie w Ukrainie: ,,Nie o dobro i zło tu chodzi, lecz o interesy — polityczne, gospodarcze, wojskowe… “Dobro” i “zło” nie są zresztą właściwymi kategoriami do opisu zachowań państw na arenie międzynarodowej. Państwa dzielą się po prostu na silniejsze i słabsze…. Stosowanie kryteriów moralnych do oceny danego państwa jest zrozumiałe, a w niektórych przypadkach wręcz potrzebne, ale w polityce międzynarodowej przywódcy państw rzadko kierują się względami moralnymi. 

Pan Gadzała powinien pisać trzy razy dziennie: na Poranne Zorze, Anioł Pański i Stróżu mój i być czytanym przed każdym niedzielnym kazaniem. Jego cytaty należy wkuwać na pamięć przedszkolakom najlepiej w formie miłych dla ucha piosenek. Od podstawówki wzwyż powinny to być już osobne lekcje -seminaria, nie mniej niż pięć razy w tygodniu. Tylko w taki sposób możemy odwlec atomowy koniec, na czas przynajmniej jakiś. Tukidydes przeciąga się z rozkoszą w grobie. Nareszcie jakiś rozsądny cytat.

Wtorek, 8 sierpnia

Anna Politkowska rozmawia z rodzicami dzieci zabitych w Biesłanie, na Dubrowce i Czeczeni. Rozmowy krótkie, wstrząsające jednym słowem, detalem, wspomnieniem jak ten o batonie Mars od terrorysty dla matki wygłodniałego dziecka. Kobieta przyjęła wiedząc, że  może to być trucizna, dla i mimo tego.

Wizyty Politkowskiej za Uralem. Rosja już nawet nie B, tylko X. Zaćpane i zapite wioski w tajdze. Weteran wojny czeczeńskiej mogący poruszać tylko dłońmi, pokryty odleżynami i świeżymi ranami, były już alkoholik i narkoman, z potwierdzonym HIV patrzy się pogodnie w oczy dziennikarce. Wie, że już niedługo umrze.

Piątek, 9 sierpnia

Siedlątków w słońcu.

Obejrzałem Oppenheimera. Wielka rola Murphy’ego, film przez duże F, bardzo potrzebny w czasie przygotowań do trzeciej i ostatniej wojny światowej. Może pomoże, przynajmniej na czas jakiś. Subiektywne czepialstwo z mojej strony to Einstein. Skoro epizody mogli zagrać Oldman i Branagh , to szczególnie w tej roli przydałby się ktoś bardziej wyrazisty. No i Malek, z którym ja  i śp. Freddie M. mamy poważny problem. Ale widać takie czasy, że można grać spojrzeniem. Jednym, zawsze tym samym wszystko. 9.9/10

Niedziela, 10 sierpnia

Siofok, niedzielny poranek z Julkiem nad Balatonem. Na drugim brzegu klasztor Tihanyi bieli się we wschodzącym słońcu. Julek konsumuje widok w zamyśleniu. Przyłączam się do niego.

Śpiące jeszcze wille, domki, pensjonaty i szeregowce. Kawiarnia przed dworcem, kilku mężczyzn w milczeniu przy papierosie z kawą. Pozdrawiają. Jo reggelt. Jo reggelt kivanok odpowiadam. Dwuosobowa kolejka przed miejscową piekarnią. Ten pierwszy to ja. Balaton, ekstrakt węgierskiego drobnomieszczaństwa w tym najlepszym z możliwych, ,,marajowskim” znaczeniu. Pan Sandor byłby szczęśliwy widząc to. Udało się historii wbrew.

Dojrzewa we mnie decyzja o normalizacji stosunków z życiem. Choćby na krótki czas, korci żeby spróbować. Czy to co robię, chcę zrobić, zrobiłem służy spokojnemu i normalnemu życiu? Życiu ze stałym rozkładem jazdy, gdzie jest miejsce na wiele, lecz nie na wszystko, gdzie radości nie wpadają na euforię a smutki w depresję, gdzie drobne słabości cieszą miast martwić a żelazna wola to nazwa wsi a nie cecha charakteru.

Po południu obiad z węgierskimi przyjaciółmi w bajkowej winiarni wysoko na wzgórzu z widokiem na Balaton. Przy parkingu biały kościółek oślepiający południowym słońcem. Ciekawe czy był tu kiedyś Sandor Marai.

Poniedziałek sierpniowy, ciepły

Widokówka znad Balatonu, gdzie lato jest latem, woda w jeziorze służy przyjemności a nie wychowaniu nadczłowieka, chmury natomiast to element dekoracji a nie wyrok śmierci na wymarzonym urlopie. Dwa tygodnie temu nad Bałtykiem wiatr mi zwiał zupę z łyżki nad talerzem. Miałem ją już tuż, tuż przy gębie. To była przysłowiowa kropla, która przechyliła łychę. Robię focha na wczasy w kraju. Bezterminowo.

Piątek, 18 sierpnia

Polska ładna, poranna i cicha. Wczoraj wykształcony sąsiad przez żywopłot znowu sklął żonę bez złości w trybie default, normalnym. Gorsze to od awantur. Nie słyszałem całości, tylko pojedyncze kurwy. Tembr głosu ma polsko cienki, poprawnie akcentuje ,,yki” i i ,,iście”, co świadczy o jakimś wykształceniu. W końcu to dyrektor banku. Mam nadzieję, że mnie nie czyta.

Fenomen Balatonu, to jego powszedniość, pospolitość. Ludzie przyjeżdżają tam od lat wykąpać się, wyleżeć i popić winem albo piwem to co zjedli w nadmiarze. Zupełny brak luksusowych łodzi czy samochodów. Piękności w kąpielowych kostiumach jak obrazy holenderskich mistrzów, każda z wadą przez co jeszcze bardziej przyciągają bezpieczny podglądacza w cieniu plażowego drzewa wzrok. Wycięcia kostiumów na biodrach takie same jak trzydzieści lat temu, nie spotykane nigdzie indziej i bardzo sexy. Jedyna różnica, to obecny przymus depilacyjny. Kiedyś w ogóle go nie było. W ogóle. Teraz jest. Oprócz tego wszyscy wszystkim grzeczni, mili. Oswojona rzeczywistość pracowniczych czasów w najlepszym tego słowa znaczeniu.

Siofok Zamardi to letnisko budapesztańskich artystów.

Sobota, 19 sierpnia

Skończyłem czytać Macha. Przed bratysławskim sądem pewnym będąc szubienicy nazwał siebie absurdalnym ministrem spraw wewnętrznym. Muszę wszystko sprawdzić u Raula Hilberga, z tego co pamiętam jest cały rozdział poświęcony Zagładzie słowackich Żydów.

Poniedziałek, 21 sierpnia

Jakiś salezjański biedak, sądząc po roczniku mogliśmy razem być w klasztorze, onanizował się na plaży twierdząc, że podnieca go widok fal. Po otrzymaniu mandatu za nieobyczajne zachowanie popełnił samobójstwo.

W powyższym akapicie wszystko jest prawdą i wszystko jest bez sensu.

Jest coś wielce niestosownego we współczesnej instytucji kościoła katolickiego. Przestawszy być potrzebnym degeneruje się i zapada do środka. A.Mach opisuje swoją parafię z początku XX wieku w południowej Słowacji. Ceremonia była tylko małą częścią jej funkcji. Proboszcz organizował samopomoc, pożyczki, ubezpieczenia, czytelnie, koła zainteresowań, stypendia dla najzdolniejszych, prenumeratę słowackiej prasy itd, itp. Był potrzebny innymi słowy.

Ogłoszenia drobne: ,,Chętnie wysłucham”. Usługa niszowa w czasach, kiedy każdy ma coś do powiedzenia.

Zacząłem czytać dzienniki Kafki. Trochę szkoda tłumaczenia, chyba za bardzo dosłowne z niemieckiego, niektóre przymiotniki do polszczyzny nijak się mają a i w niemieckim o co innego pewnie chodziło. Czytam go bez względu na kondycję a ta ostatniej nocy była niezbyt, bo gorączka, kaszel i takie tam. Dwie strony o trzeciej nad ranem i w końcu udało mi się zasnąć.

Jarek montuje urządzenie wielkości domku rodzinnego. Konsultuje go chiński inżynier online. Obaj posługują się językami, których nie znają. Obaj świetnie się rozumieją. Cuda.

Czwartek 24 sierpnia

Plastikowy hotel w Warszawie. Egzotyczni goście i takiż personel. Za oknem stolica obietnica. Obietnica lepszego jutra, bezpowrotnego wczoraj i na chybcika wymazanego z pamięci dzisiaj.

Niedziela. Poranek. Kubańska muzyka Jose Torresa. Karmię śmiejącego się Julianka.

Wojna. Życie znowu nic, ale to nic nie znaczy. Szósty znaczek po przecinku medialnych portali. Obowiązkowe reklamy przed zapisem video oddziału, który wpadł w zasadzkę i został wystrzelany do ostatniego. Oddział był wroga więc tak nie tylko można, ale i trzeba; zabijać podglądając.

Zjadacze informacji tuczą się w internetowym chlewie. Już niedługo będą mogli sami przeskoczyć ekrany swoich smartfonów i stać się znaczkiem po przecinku, bohaterską sekundą w zapisie video, ofiarą pocisku, którego wartość przekracza wszystko co w swym życiu zgromadzili. Będzie to ich jedyny kontakt z wielkimi pieniędzmi, kilkudziesięcioma znakami PRZED przecinkiem, o które każda wojna jest toczona.

Przeraża mnie ta podgatovka do wojny. Obróbka armatniego (atomowego ?) mięsa, co to jeszcze wygodnie siedzi w fotelu gapiąc się w LED albo fona. Pamiętam to z Jugosławii. Jak mówiłem, że zaraz TU a za chwilę TAM jebnie to patrzyli na mnie jak na wariata, a mi po prostu było łatwiej, bo z zewnątrz byłem, nieobrobiony tym co wokół.

Wtorek, 29 sierpnia

Mgła z jesienią zawitały. Z latem kończą się lektury. Prawie wszystko przeczytane. Można wracać do szkoły. Samuil Feinberg w głośniku.

Co myślą o nas inni? Nic, kompletnie nic.

Środa, 30 sierpnia

Doczytuję odnalezioną po roku biografię Bacha. Byłem przekonany, że ktoś mi ją skradł. Cały rok szkicowałem sobie w głowie pamięciowy portret złodzieja biografii Jana Sebastiana. Musiał to być ktoś bliski, przyjaciel bez mała, no bo jak udało mu się wśliznąć niepostrzeżenie do mojej sypialni i tomiszcze ciężkie i wielkie jak dzieło bohatera wynieść? Dlaczego właśnie tę książkę a nie inną? Dlaczego nie powiedział? Pożyczyłbym, ba! podarował, wielka przecież to rzadkość takiego bachowego maniaka w życiu spotkać.

Bardzo Bach zaryzykował janową pasją w Wielki Piątek. Lipski kościół podniósł larum, że uliczna tandeta przed boga się wpycha. Szczęściem miał Bach możnych opiekunów, którzy na jego eksperymenty patrzyli przez palce. W warstwie tekstowej niemiecki luteranizm wierny był swojemu założycielowi we wściekłym antysemityzmie. Szczególnie wielkim postem dawało to o sobie znać w pieśniach (psalmach), obrzędach, myśleniu a na koniec, po dwustu latach pod prysznicami z gazem.

I tu cios w nos na Kazikowej grupie serialowcy od kolegi Maćka:

,,W obrzędach – zgoda; sam miałem przykład wielkopiątkowych obrzędów w pobliskim mi Pruchniku, ale W SŁOWACH PSALMÓW??????? Jak tam przemycić treści antysemickie, na Jehowę?????”

Ja:

,,Psalmach- winno być pieśniach, zapis poranny nie skorygowany. Nie może być psalm antypsalmowy, racja!”

Maciek:

,,Teraz zgoda ”

Po czym kolega Vitus:

,,W końcówce, ciekawego skądinąd postu, to żeś pojechał hiperbolą od Bacha do komór gazowych, żeby chociaż od Wagnera, albo Nietzsche”

Ja:

,,No to dla mnie właśnie tajemnica, że przy takiej treści taka forma. Jan Sebastian B. nienawiścią na pewno nie dyszał. A Wagner jak najbardziej, wkurwion do żywego żydowską konkurencją w salach koncertowych. P.S Dla mnie Bach świętym jest i basta, stąd te moje rozważania okołoluterskie. Serdeczności!”

Życzę wszystkim oraz sobie, żeby dobra środa szła do przodu a nie wspak, bo ostatni poniedziałek kiepski był i wcale mi nie tęskno doń.

Długo w Polsce nie mieszkałem, stąd pewnie ta moja nadwrażliwość jak u turysty, co to zna lokalny język na poziomie native plus. Do rozpaczy doprowadzają mnie radiowcy z akcentem zawsze na przedostatnią sylabę i to w rozgłośniach tak zwanych ambitnych, szczególnie dwóch, których Kazik był akuszerem. W jednej z nich ktoś niedawno ,,puścił muzYkę z Bałkan “. Na własne uszy słyszałem.

Druga rzecz to pytajnik ,,tak? ” zamiast kurwy, która kiedyś była myślnikiem, dwukropkiem, wykrzyknikiem i przecinkiem w jednym. Szczególnie u ludzi wykształconych ten ,,TAK chwast” razi. ,,Wiesz, siedziałem na tym kiblu -TAK?- i robiłem kupę-TAK?- no i papieru nie mogłem znaleźć-TAK? no i wiesz…” NIEEEE!

Koniec sierpnia, wakacji i lata.

Początek szkoły w rocznicę. Nie mogli Niemcy dzień przed albo po zacząć? Piątek był pewnie jak piątek wszędzie oprócz Polski. Konflikt lokalny, z dawna przewidywany. Gdańsk jest  niemiecki a koleje pruskie mają przecież prawo do własnych szyn. Kilka dni później w prasie warszawskiej optymizm: polskie bombowce nad Berlinem a linia Zygfryda dziurawa jak nie przymierzając zęby smoka Surowikina. Można było bez internetu i fonów? Można. I wszyscy wierzyli, dopóki się nie usmażyli.